طراحی شهری چیست؟
طراحی شهری فرآیندی است که به شکل دهی
فیزیکی بافت های مختلف شهری و روستایی منجر می شود. طراحی شهری با رویکرد
ساختارگرایی به ایجاد اماکن متعدد می پردازد. این فرآیند طراحی ساختمان ها، فضاها
و چشم اندازها را در برمی گیرد و نهایتا جریانی را به راه می اندازد که به عمران و
آبادی شهری کمک می کند.
تعریف طراحی شهری:
طراحی بخشی از هنر سازمان دادن فضای
کالبدی است که با رشته های مختلف علمی و هنری مانند برنامه ریزی شهری، معماری و
منظر سازی، مهندسی فنی، مهندسی ترافیک و حمل و نقل روانشناسی، جامعه شناسی و
اقتصاد سر و کار دارد و در عین حال با سیاست و فرهنگ نیز ارتباط پیدا می کند. پس می
بینیم که دامنه ی فعالیتش بسیار گسترده است.
اگر گفته ی مانوئل کستل را بپذیریم
که برنامه ریزی عین سیاست است شاید بهتر بتوان حوزه ی فعالیت شهری را مشخص کرد. به
نظر جف لوید طراحی شهری، حلقه ی پیوند دهنده ی معماری، معماری منظر، مهندسی به
صورت گسترده و برنامه ریزی و مخصوصا برنامه ریزی شهری است. این نظریه ای که امروز
هم از اعتبار خود برخوردار است.
در تعاریف بالا ما به دنبال جوهر و
مفهوم طراحی شهری هستیم چیزی که در شرایط جامعه ی ما نیز مفید واقع می شود. طراحی
شهری فعالیت جدیدی نیست. بحث های فراوانی از قدیم وجود داشته مبنی بر اینکه با شکل
گرفتن فضای خصوصی زندگی بشر فضای عمومی نیز شکل گرفته، زیرا انسان ها می خواسته
اند با هم رابطه داشته باشند و به محض آنکه انسان پا از فضای خصوصی بیرون می گذارد
و در فضای عمومی قرار می گیرد حضور طراحی شهری در تاریخ کالبدی او آغاز می شود.
گستردگی فعالیت طراحی شهری نشان می
دهد که این فعالیت مانند یک طرح معماری یا طراحی یک پارک نیست که با طرح مشخصی
شروع شود یا پایان پذیرد. یک کار معماری معمولا در جایی شروع می شود و خاتمه می یابد.
اما یک میدان به عنوان عنصری از سازمان فضایی شهر در طول تاریخ تکون می یابد،
دگرگون می شود، تغییر می کند و یا مدام عوض می شود. چنین فضایی می تواند از عهد
باستان شروع شود، وسطی را پشت سر گذارد، رنسانس را ببیند و امروز هم بتواند در آن
فعالیت و زندگی کند.
دشواری پیش بینی آینده ایجاب می کند
که طراحی شهری انعطاف پذیر باشد، بتواند خود را با حرکات و نوسانات و تصمیم گیری
ها تطبیق دهد، اصلاح شود و به قولی مدارا کند.
حرفه‌ای نو:
طراحی شهری یکی از جدید‌ترین حرفه‌هاست
که بیش از 25 سال از عمر آن نمی گذرد. بیشتر آن چه که طراحان شهری ارایه می کنند،
(طراحی بافت های مسکونی) دستاورد حوزه های شغلی دیگر است. در واقع طراحی شهری یک
رویکرد چندگانه نسبت به سایر مشاغل دارد.
رسالت عمومی:
همزمان با شکل گیری صنف طراحان شهری،
معماران، شهرسازان، طراحان فضای سبز، مهندسان راه، هنرمندان و طیف وسیعی از مشاغل
وفاداری خود را به این حوزه «طراحی شهری» اعلام کردند. در واقع رسالت این حوزه ها
تغییر روند شکل دهی فضاهای پیرامونی بود. از جمله مباحث چالش برانگیز میان این
حوزه ها عبارت بودند از:
الف) معماران باید سوای از طراحی
ساختمان ها، با موقعیت مکانی بناها هم در ارتباط باشند.
ب) شهرسازان هم باید با شکل فیزیکی
توسعه و گسترش شهرها ارتباط داشته باشند.
ج) طراحان فضای سبز هم باید در ابتدای
فرآیند طراحی شهری به بررسی و فهم درست از مناطق مورد نظر دست یابند.
د) مهندسان راه هم باید به جای تمرکز
روی مباحث ترافیکی، از مهارت های خود در ایجاد فضاهای دلپذیر (چه برای سکونت و چه
برای مشاهده صرف) استفاده کنند.
چه اقداماتی در دستور کار طراحان شهری
قرار دارد؟
1: وسعت دید دادن به فضای شهری؛
استفاده از ابتکارهایی چند در تولید و بازتولید محیط های پیرامونی
2: طراحی فضاهای ساخته شده؛ از کل
شهرها و حومه های آنها گرفته تا خیابان‌ها و میدان‌ها ارایه نظرات خود بر چگونگی
عمران و احیای شهرها
3: تحقیق و تفحص پیرامون مناطق مورد
نظر و ساکنان آنها در نظر گرفتن بافت فیزیکی، سیاسی، اقتصادی و روانشناسی حاکم بر
آن مناطق
4: تحت تاثیر قرار دادن مردم با
ابتکارات خود، کمک به آنها در اتخاذ تصمیم هایی مناسب و آموزش آنها جهت ایجاد
مکان‌های مطلوب
5: توسعه سیاست گذاری های نوین پیرامون
ساخت و سازهای شهری
6: مشاور گروهی؛ کمک به مردم برای بر
عهده گرفتن نقش هایی پیرامون سازندگی و طراحی حومه ها
7: ارائه تصاویر گرافیکی از طراحی‌های
کلی و تکنیکی گرفته تا استفاده از آخرین دستاوردها در طراحی های کامپیوتری
هدف از
طراحی شهری چیست؟
طراحی شهری بخش بسیار مهم و حساسی از
هویت شهروندان یک شهر به شمار می رود. بدین معنا که چگونه می اندیشند، چه امکاناتی
در دسترس داشتند و چه متخصصانی نبوغ خود را ارائه دادند تا شهری که در آن زندگی می
کنیم ساخته شده است. زمانی که این عوامل را کنار یکدیگر قرار می دهیم تا ترکیبی از
یک شهر را ارائه نماییم، سیمای شهر گویای فرهنگ و نگرش آن جامعه می باشد. معیار
فرهنگی، سلیقه ی شخصی، تفکر و امکانات نهادهای اجتماعی در یک کشور تعیین کننده ی
نمای ظاهری شهری و بالطبع طراحی شهری است.
طراحی شهری از یک سو باید حداقل
خدمات و امکانات شهری را به طور یکسان در اختیار کلیه شهروندان قرار دهد و از سوی
دیگر تنوع و امکان انتخاب جایگزین متفاوت را برای گروه های مختلف جامعه فراهم
سازد.
هدف اول مستلزم یکنواختی استانداردها
و جامعیت آن می باشد، ولی هدف دوم تنوع استانداردها و به کار گیری تدابیر و
راهبردهای متخصصان و افراد ذیصلاح در شهرسازی را ایجاب می نماید.
طراحی شهری در چارچوب کلی فرایند
برنامه ریزی و تصمیم گیری جامعه، نیاز به تشکلات رسمی دارد تا از این طریق قشر ها
و گروه های فرهنگی جامعه نتواند به ارزش ها و آرمان های خود جامه ی عمل بپوشانند و
پیشنهاد های طراحی را که نهایتا به صورت سرمایه گذاری شهری، مرمت، نوسازی، بازسازی
و ساخت و حفظ بناها در می آید، بهتر ارائه دهند.
اگر از هر قشر خواسته شود تا نظر خود
را در مورد شکل شهر و نقش شهر بیان کند در طراحی شهری، تنوع، هماهنگی و زیبایی سیمای
شهر و الگوی فعالیت ها به بهترین نحو فراهم می آید. زیرا در این حالت طراحی شهری
رفتارهای جمعی خواسته های فرهنگی و هویت گروهی را منعکس می سازد. فرضیه اصلی در این
جا این است که طراحی خیال پردازانه با استفاده مشترک از فضا و سهیم شدن در امکانات
و دسترسی متعدد به عملکردهای شهری و تنوع در شیوه های زندگی می تواند برخی از تضاد
های بارز بین گروه ها را از بین ببرد.
طراحی شهری فعالیتی پر هزینه تر از
برنامه ریزی شهری می باشد و مستلزم به کار گیری منابع کمیاب و متخصصان حرفه ای
ماهر است. این نکته حائز اهمیت است که فعالیت های طراحی شهری در جهاتی سوق داده
شود که عملکردها و عوامل شکل دهنده ی شهری بیشترین تاثیر را روی رفتار کلی افراد و
بافت و فرم شهر داشته باشد.
